Een Australische coach vertelde onlangs een mooi verhaal over haar zoon Cas.
Cas heeft last van angst en dat manifesteert zich als: hoesten.
(Wist jij dat dit bestond?)
Vooral sinds covid, is dit erg lastig voor ze als hij luid hoestend over straat gaat.
Onlangs wilde kleine Cas naar een soort creatief kamp.
De ochtend dat hij zou gaan, begon hij weer enorm te hoesten.
Zijn moeder ging bij hem zitten en vroeg: wat voel je nu?
‘Mijn gezicht voelt warm aan, ik voel een zwaar gevoel in mijn buik en mijn hart klopt heel snel,’ vertelde hij.
(Aaah die Cas, zie jij het ook al voor je?)
Samen deden ze ademhalingsoefeningen die hij van zijn psycholoog had geleerd.
En daarna gingen ze op pad.
De moeder had een brief gevraagd aan haar huisarts, waarin de symptomen van Cas helder uitgelegd staan. Die brief kon ze laten zien aan de medewerkers van het creatieve kamp.
‘Sinds die brief is het leven zoveel makkelijker geworden!,’ zegt ze.
En Cas?
Zijn situatie was helder uitgelegd aan zijn omgeving.
Er was - zonder oordeel – geluisterd naar zijn gevoelens.
En hij voelde zich weer helemaal vrij om lekker te gaan spelen!
(Hij rende zelfs opgewonden de zaal in. Zij moest letterlijk roepen: ‘Hé, wat dacht je van een dag-mam?’ Hij draaide zich om en zwaaide nog snel over zijn schouder).
YAY, die Cas!!
Ik hou van dit soort verhalen van bewuste moeders.
Dit soort voorbeelden laten ons namelijk zien hoe we ook liefdevoller voor onszélf op kunnen komen dagen.
Dat kan beginnen met het besef dat sommige lichamelijke klachten een uiting kunnen zijn van emoties.
En dan volgt gelijk de belangrijke tweede stap:
dat niet veroordelen.
Of in een kramp schieten.
Ha.
Daar ga ik nog wel eens de mist in.
Soms wil ik mijn pijntjes direct fixen.
Het is immers toch ‘maar’ een emotie?
Dan sta ik wild met mijn armen te wapperen in een poging om het met chi kung ‘weg’ te krijgen, haha.
Geen aanrader.
Enkele dagen na het horen van dit verhaal kwam er een pijn opzetten in mijn rechterschouder. (Voor mij dé plek waar stress zich kan opslaan).
‘Goh, wat voel je nu?’ zei ik tegen mezelf.
En heel feitelijk benoemde ik wat ik voelde in mijn lijf.
Het hoefde niet weg of anders.
Ik was er gewoon bij aanwezig.
Liefdevol.
En dat hielp.
Het creëerde direct meer ademruimte.
Als je op deze manier voor jezelf gaat zorgen (en dat gaat in kleine stapjes), is dat een mooie vorm van reparenting.
Reparenting is een concept uit de psychologie. Een goed Nederlands woord is lastig te vinden, maar het draait om: jezelf als volwassene geven wat je misschien vroeger gemist hebt.
Dat kan gaan om troost, structuur, grenzen. Of iemand die liefdevol bij je aanwezig is zonder je te willen fixen.
Zo word je een liefdevolle ouder voor jezelf.
Dat betekent niet dat je alles zélf moet doen. Er zijn genoeg momenten dat het heel verstandig is om uit te reiken naar een ander.
Maar het is wel essentieel dat jij je veilig voelt bij jezelf. Dat je erop kunt vertrouwen dat je er voor jezelf bent. Zeker voor sensitieve mensen is dit een belangrijk thema, omdat we onszelf zo snel kunnen verliezen in de verwachtingen of verlangens van de ánder.
Reparenting is hierin een krachtig concept. Het gaat niet om perfectie, maar om telkens weer die kleine momenten waarin jij jezelf geeft wat je nodig hebt: compassie, geduld, geruststelling.
En af en toe natuurlijk een flinke kop thee.
Liefs,
Lieke
Blossom Magazine is een plek voor sensitieve mensen die verlangen naar meer levenslust & energie, maar die moeite hebben met grenzen stellen en nee-zeggen. Door journalist, schrijfster & empath Lieke Meertens.
